Ο ΨΑΡΑΣ ΚΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ

Μακάρι να ήταν και οι άνθρωποι καλοί σαν τα δελφίνια. Η απέραντη θάλασσα καµιά φορά αγριεύει, λυσσοµανάει, αιφνιδιάζει κι επιτίθεται µε την αξεπέραστη δύναµη µιας τρίαινας· άλλες πάλι φορές γίνεται µια µειλίχια ερωµένη, σου χαϊδεύει το πρόσωπο µε γλυκές αύρες, απαλύνοντας τις θύµησες των εκδικητικών της ξεσπασµάτων, ζητάει συγνώµη σχεδόν. Είναι συνάµα πηγή ευλογίας και συµφοράς. Το θαλασσί, που όλοι βλέπουµε, είναι ο υµένας που κρύβει το απέραντο σώµα της θάλασσας· οι ανατριχίλες που ξεκινούν µε την πνοή του ανέµου είναι το ξύπνηµα του υγρού στοιχείου. Ξέρει καλά τον βυθό της θάλασσας ο Μουσταφά... Η θάλασσα είναι το κυρίαρχο στοιχείο του βιβλίου, η θάλασσα που δίνει και που παίρνει, σκληρή αλλά και γλυκιά σαν τη ζωή, απρόσµενη σαν τα γυρίσµατα της µοίρας. Σε ένα ψαροχώρι στις ανατολικές ακτές του Αιγαίου, που δεν είναι ανέγγιχτο από τα παγκόσµια προβλήµατα της εποχής µας, ένας λιγοµίλητος ψαράς και η γυναίκα του αγωνίζονται να συνεχίσουν τη ζωή τους µετά τον χαµό του επτάχρονου παιδιού τους στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε. Βιώνουν τη ζωή και τον θάνατο, τη δυστυχία και την ευτυχία µέσα από απροσδόκητους δρόµους…

13-ΠΑΤΚ-14150

ΠΑΤΑΚΗΣ